Της Άννας Στεργίου (annastergiou11@gmail.com)
Και ξαφνικά προέκυψε η Gucci. Και πριν τη Gucci ήταν κάποιοι που ήθελαν να γυρίσουν κινηματογραφικές ταινίες και πριν απ΄ αυτό ήταν κάτι άλλο. Μόνο, που για μας η Ακρόπολη είναι ιερή και έχει άβατο. Άπαξ και το ΚΑΣ λέει όχι, είναι όχι με Όμικρον κεφαλαίο και πάσα αρχή παυσάτω.
Για να μη μακρηγορώ θεωρώ την Ακρόπολη, που ζήτησε η Gucci, το ωραιότερο αριστούργημα όλων των εποχών. Όχι, γιατί είναι απλά ένα τέλειο οικοδόμημα, που χρειάστηκε να συνδυαστούν πολλά μυαλά και χέρια, πολλά και διαφορετικά υλικά από το Διόνυσο ούτε γιατί στέκεται ακόμη, παρά τους βομβαρδισμούς και τη ρύπανση, όταν άλλα σύγχρονα έργα πέφτουν.
Αλλά γιατί είναι σύμβολο της Δημοκρατίας, γιατί εδώ ξεκίνησε διαφορετική σχέση πολίτη – κράτους, παρά τα όποια προβλήματα. Ήταν το πεδίο που άλλαξε την ανθρωπότητα, που η πολιτική και η νομική επιστήμη, έγινε κτήμα των πολιτών. Η Ακρόπολη, δεν είναι ένα απλό οχυρό, μια αρχιτεκτονική δομή, ένας ιερός χώρος, όπου γίνονταν τελετές, αλλά ήταν και είναι η ψυχή της Ελλάδας.
Ταυτόχρονα όμως είναι και το πέταγμα μας στον κόσμο. Πόσα έχουμε να επιδείξουμε στην παγκόσμια κοινότητα, εμείς οι Έλληνες, εκτός από τη γλώσσα μας, που παραμένει ίδια και τον πολιτισμό μας; Η Ακρόπολη είναι δική μας και ταυτόχρονα είναι κτήμα της παγκόσμιας κοινότητας. Είναι το δικό μας βάλσαμο, κάθε φορά που τη βλέπουμε, να υψώνεται εκεί, νιώθουμε πως ακόμη υπάρχουμε και δεν έχουμε χαθεί ως λαός.
Ζούμε και απομυζούμε απ΄ αυτόν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που άφησε τόσο έντονα το αποτύπωμά του στην ανθρωπότητα. Αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται να ζήσουμε. Περνάμε 7 χρόνια ισχνών αγελάδων και αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, το νέο μεταναστευτικό κύμα Νεοελλήνων έχει ήδη ξεκινήσει. Σπάνια Ελληνόπουλο σκέφτεται πια ότι θα ζήσει τη ζωή του στην Ελλάδα ούτε καν πως θα επαναπατριστεί. Το θέλουμε;
Κι έρχεται λοιπόν το ΚΑΣ , που σκέφτεται πριν από εμάς για εμάς. Δεν ξέρω αν σήμερα το ΚΑΣ θα άφηνε να χτιστούν ξενοδοχεία μέσα σε μνημεία, όπως έγινε με τα ΞΕΝΙΑ. Θα θυμάμαι πάντα ως παιδί, πόσο αγάπησα την πόλη της Άρτας, επειδή έμεινα ως ταξιδιώτισσα στο κάστρο της. Δεν ξέρω αν το ΚΑΣ θέλει τα δικά του παιδιά να φεύγουν, γιατί όταν δίνεται η ευκαιρία να μπουν χρήματα στη χώρα, να μην κοπούν κι άλλο οι συντάξεις, να μην έρθουν κι άλλα κόκκινα δάνεια. Ίσως να μη με πείραζε τόσο πολύ αν δεν ήταν τέτοια η συγκυρία.
Το γεγονός ότι ορδές τουριστών ανεβαίνουν κάθε μέρα στην Ακρόπολη, ότι ο αρχαιολογικός χώρος κλείνει όποτε να΄ ναι, επειδή κάποιοι το αποφάσισαν , χωρίς να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας, για έναν τουρίστα, που διανύει χιλιόμετρα δεν πιάνεται.
Θυμάμαι την απογοήτευση μιας Κινεζούλας στο τραμ, που δεν ήταν πλούσια και ήθελε να γνωρίσει το μνημείο: «Δεν ήταν ανοιχτό. Έκανα τόσα χιλιόμετρα να έρθω από τη χώρα μου και δεν ήταν ανοιχτό», μου είπε, πέρυσι, σε μια κουβέντα που πιάσαμε στο τραμ. Ήταν τόσο απογοητευμένη, γιατί το όνειρό της – κάποιοι έχουν όνειρο ζωής να έρθουν στην Ελλάδα – πήγε στο βρόντο. Ακόμη κι ο τρόπος που καθόταν, που κουνούσε τα χέρια της. Ήταν λυπημένη.
Τα μνημεία σαφώς και πρέπει να προστατεύονται. Είναι ό, τι πολυτιμότερο μας συνδέει με τις προηγούμενες γενιές, είναι το αποτύπωμα των ανθρώπων, στο παγκόσμια γίγνεσθαι.
Αλλά πως θα προστατευτούν αν δεν έχουν έσοδα; Κι αν δεν έχει έσοδα η χώρα; Αν κάθε φορά που πάει κάποιος να προτείνει κάτι βγαίνει το ΚΑΣ όλο δροσιά και χάρη να λέει όχι; Δηλαδή περισσότερος κόσμος θα έμπαινε για τη φωτογράφηση, για να μη χαλάσει το μνημείο, απ΄ό, τι μπαίνει καθημερινά;
Ας σοβαρευτούμε. Χωρίς χρήσεις γης, χωρίς σχέδιο για τουριστική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με δήμους και περιφέρειες, χωρίς τουριστική συνείδηση και χωρίς αλλαγή στη νοοτροπία, τίποτα δεν γίνεται.
Δεν είμαστε μόνοι μας στον πλανήτη Γη. Ο τουριστικός ανταγωνισμός είναι τεράστιος, πια και το γεγονός ότι εμείς δεν το έχουμε καταλάβει δε σημαίνει πως δεν ισχύει. Ευτυχώς οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον τουρισμό το γνωρίζουν και δεν επαναπαύονται.
Το γεγονός ότι ο τουρισμός πάει καλά δεν οφείλεται στη νομοθεσία. Ο τουρισμός πάντα είναι στον πάτο και ο υπουργός Τουρισμού δεν μπορεί να κάνει τουριστική πολιτική, ακόμη κι αν έχει σχέδιο, αν μπαίνουν φραγμοί από νομοσχέδια άλλων υπουργείων.
Το γεγονός ότι πάει καλά ο τουρισμός οφείλεται στην πανέμορφη χώρα μας και στο γεγονός ότι οι άνθρωποι, που ασχολούνται με τον τουρισμό (ΞΕΕ, ΣΕΤΕ, ΠΟΞ, ΕΞΑΑ, ΠΟΕΕ-ΥΤΕ) πρώτον τον αγαπούν, δεύτερον στα ξενοδοχεία πολυτελείας είναι εκπαιδευμένοι και κουβαλούν κάτι από την ελληνική φιλοξενία και τρίτον υπάρχει από τους ξενοδόχους – στελέχη – εργαζόμενους, πάντα η διάθεση για καινοτομία.
Οι αρχαιολόγοι μπορούν κάλλιστα να βάλουν όρους για τη χρήση ενός μνημείου. Όρους ,όχι ποιον θέλουν και ποιος τους κάνει, αλλά όρους που δεν θα κακοποιούν το μνημείο, από πάσης φύσεως παρεμβάσεις ή έντονη παρουσία ατόμων, ώστε να ξέρει ο καθένας που θα κάνει αίτηση για το μνημείο τι να τηρήσει. Ανεξάρτητα από το αν είναι Gucci, Dior, φωτομοντέλα ή ροκάδες, φωτογράφοι ή κινηματογραφιστές. Να βάλουν αυστηρούς όρους, αλλά όταν γίνονται δεκτοί οι όροι, οι άδειες να δίνονται.
Πριν κάποια χρόνια άλλη επιτροπή δεν άφηνε στο Ηρώδειο ούτε τον Ψαραντώνη να τραγουδήσει. Τον είχαν βραβεύσει σε ουκ ολίγα ξένα φεστιβάλ αλλά η ξινίλα μας έτρωγε. Το γέμισε το Ηρώδειο, μείναμε απέξω. Πόσα χρόνια πριν περίμενε η Δόμνα Σαμίου, να την αφήσουν να τραγουδήσει στο Ηρώδειο; Η χαρά της ήταν απερίγραπτη, που την άφησαν να τραγουδήσει τελικά, έκανε σα μικρό παιδί.
Είμαστε σοβαροί , να μη δίνουμε ένα μνημείο προς χρήση, σε μια χώρα η οποία έχει πάρει τον κατήφορο και κοντεύουν όλα να διαλυθούν; Που μαζεύουμε τα κομμάτια μας κάθε μέρα, που έχουν αυξηθεί τα κρούσματα της γρίπης , γιατί το πετρέλαιο έχει καταντήσει είδος πολυτελείας;
Προσωπικά δεν με εντυπωσίασε η απόφαση του ΚΑΣ – υπάρχουν και περιπτώσεις που ορθώς επιλέγει να στυλώσει τα πόδια -για την προστασία των αρχαιολογικών χώρων. Με εντυπωσιάζει όμως, όταν η Ελλάδα είναι σε αυτό το χάλι, όταν δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για ανασκαφές ούτε καν για φύλαξη των ήδη υπαρχόντων μνημείων, όπως πρέπει, μας ευκαιρία, για να μπουν λεφτά στα ταμεία και εμείς την πετάμε στα σκουπίδια.
Και την ίδια στιγμή η τουριστική βιομηχανία, η μόνη που έχει απομείνει όρθια, όχι γιατί έχουμε λύσει τα νομικά μας ζητήματα αλλά γιατί βρεθήκαμε στο Περιβόλι του Θεού, να λιθοβολείται και μαζί της να λιθοβολείται και η δημοκρατία και το σύμβολο της.
Μια ελιτίστικη απόφαση από ανθρώπους που έχουν δουλειά και ζωή, απέναντι σε ανθρώπους, που είναι άνεργοι, ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να τα βγάλουν πέρα και να μη χρεοκοπήσουν ή ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα ξεροκόμματο ή έχουν εναποθέσει τις ελπίδες στην τουριστική βιομηχανία, για ανάκαμψη.
The post Τουριστική συνείδηση: Αχ! Πόσο μου λείπεις… appeared first on Agrocosmos.com.
